turuncu

Turuncu duvarlı evim pembe boyalı odam… küçüklüğüm ilk hatıralarım ilk düşlerimin ve ilk düşüşlerimin yuvası. İlk okumayı öğrendiğim her gece okuduğum hikayelerim sarı ışığın yansıttığı gölgelerden korkan küçük bir kız çocuğu. Yağmurlu günler hep beni eskiye döndürür adeta benim için bir çağrıdır. Geçmişi düşündüğümde başıma gelen tüm talihsiz olaylar sonbaharda gelmiş ne ilginç ki en sevdiğim mevsimde sonbahardır. Turuncuya duyduğum özlem tüm canlılığıyla devam ediyor. Turuncu yapraklar, turuncu duvarlar, turuncu kıyafetler ve turuncu. Keşkeler biriktirdiğim ama bardağın dolduğu günleri yaşıyorum. Çok düşünmekten adeta beynim patlayacak. Özlemler duyuyorum tıpkı Zezeye duyduğum özlemler gibi. Yazmak istiyorum durmadan ama önümde koca koca engeller var.

Yağmur damlaları düşerken camıma

Yastığımda biriken damlalar yoldaşım

Özlediğim insanları geri getirmek istesem de

Şarkılar olmuş tek sırdaşım

Düşler biriktirdim pembe bulutlarda

Saçlarımı kestirdim hiç ummadığım kısalıkta

Siyah beyaz filmleri yaşıyorum

Sonbaharın hüznünde

Korkuyorum yitip giden her saniyede

İnsan kendini ne zaman bulur diye soruyorum aynama

Arkadan bir ses çınlıyor kulaklarımda

Yitirmeden anlamaz insan diyor şarkıcı

Bense yitirdiklerimden kumdan kaleler yapıyorum

Çocuk kalsam diyorum hep

Karanlıktan korkup sığınsam annemin kucağına

Annemi özlediğimi farkediyorum

Sonra bana anneliği hissettirenleri

Neyse bir elimde buz tutmuş kahvemle

Isınmaya çalışayım bu yağmurlu eylül gününde