mutluluk bu kadar zor mu?

Gitmek, gidememek...

Gitmek isteyip de gidememek...

Hep gitmenin hayalini kurup bulunduğu yerden bir santim bile uzaklaşamayanlara ithafen

Gitmek istiyorum çok uzaklara, bulunduğum yerden çok ama çok uzaklara. Hep yeni bir sayfa açmanın hayalini kuruyorum. Çünkü bana hep yeni bir sayfanın mutluluk getireceği söylendi. Peki gerçekten böyle miydi? Yeni bir sayfa beraberinde mutluluk getirir miydi? Bu mutlu olma ihtiyacı, amacı nereden geliyordu? Hayattaki yegane amacı mutlu olmak olan binlerce insan var. Mutlu olmak gerçekten ne peki? 

Yaşadığımız hayatta hepimiz anlık mutlulukları yakalıyoruz. Bu yakaladığımız küçük mutlulukları ise bir yıldızın gökyüzünden kayması gibi kısa bir zaman içerisinde yitiriyoruz. 

Kahkahalarla başlayan sabahlar gözyaşlarıyla sonlanıyor. Hem de her seferinde. 

Bana kalırsa eğer mutluluk kendin olmaktan geçiyor. Bir insan hayalinde yarattığı kişiye ne kadar yaklaşırsa -ki bence hiçbir zaman o kişiye ulaşılmayacak- o kadar mutlu olacağını zannediyor. Bazıları mutluluğu çok küçük şeylerde bulabilirken bazıları büyük mutluluklar denizinde boğuluyor. Dediğim gibi kendin olmaktan, kendini tanımaktan ama gerçekten tanımaktan geçiyor mutluluk. Hiç kimse seni senden daha iyi tanıyamaz. Ne istediğini o anda neye ihtiyacın olduğunu ya da düşlerinin en ince ayrıntısına kadar bilemez. Dolayısıyla bu başka soruları da beraberinde getiriyor. 

Ben kendimi nasıl daha iyi tanırım? Öncelikle mutluluk bir amaç olmaktan çıkmalı. Evet, yaptığımız her işten her dileğimizden beklentimiz bize mutluluk getirmesi. Ama bu mutluluğa ulaşma yolunda karşılaşacağımız güçlükleri açma konusunda hayattaki tek yardımcımız kendimiz. Bazen kendim olmak tan korkuyorum. Kendimi olduğum gibi sevme düşüncesi beni rahatsız ediyor. Yaptığım eylemleri gerçekten kendim için mi istediğimi bilemiyorum. Bunu bir listeye dökmeye çalışsam karşılaşacağım tabloda şunu göreceğim yaptığım çoğu eylemi başkaları için yapıyorum ama gün sonunda kendi mutluluğumu gözetiyorum. Hayatın bir pamuk ipliğine bağlı olduğunu ve her günün son günüm olabileceğini  kendime hatırlatmayı unutuyorum. 

Hayat karmaşasından sıyrılıp kendimi kendime hatırlatmam lazım. 

Gitmek isteyip gidemediğim hayatıma bir yol haritası çıkarmam lazım

ve bu sefer bunun için safsataları rafa kaldırmam lazım.