pırtık zırtık istanbul

*kendime günlük almadığım için yazılan okumanıza çokta gerek olmayan saçmalıklar silsilesi aşağıdadır.

avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum.içimde bir sıkıntı var,geçmiyor.ben ne kadar yorulduğumu anlatamam.isyan edesim var kendimi yok edesim sanki sanki hiç var olmamış gibi olmak istiyorum.MUTSUZUM.en acıklısı da nasıl mutlu olacağımı bilmiyorum.kendimi bulamıyorum.kayboldum ve bu sefer gerçek bir kayboluş bu.önceden biri elimden tutsa düzelir gibi gelirdi.en sevdiğim şeyleri bile yapmak istemiyor sadece sadece uyumak istiyorum.okuyamıyorum bir sayfayı on kez okusam yine olmuyor.çok düşünüyorum.kafam patlamak üzere.bulamıyorum bu öyle bir labirent ki çıkışı yok.bir tarafta hayatımın anlamını bulmaya çalışırken bir yanda gündelik sancılarla boğuşuyorum.eskiden beni nelerin mutlu ettiğini bilirdim.Okurdum,mutlu olurdum.Yazardım,mutlu olurdum.Ne elime kalem alabiliyorum ne kahve içebiliyorum.Bu dönem elbet geçecek ama geçerken çok şey götürecek.Geçmişten asla kopamadım.Kopmayacağım da. Anılar benim tutunmamı sağlıyor. Klavyeden öylesine dökülüyor kelimeler şu an zaten. Muhtemelen yazdığımı okuyamayacağım bile.

Endişelerimi düşünüyorum. Mezun olmak beni korkutuyor. İstanbul bana göre değilsin bunu biliyorum.Kurduğum hayaller o kadar hayalperest ki. Artık daha gerçekçi olmam lazım asla asla asla o istediğim hayatı yaşayamayacağım. Hayallerin gücüne inanırım ama bu öyle değil. Geçenler de bir film izledim The Book Shop. İzlemeyen varsa izlesin insanın içini ısıtıyor film. Tam olarak söyleyemeyecek olsam da film de şöyle bir replik vardı: “insan bir kitapçıda kendini asla yalnız hissetmez.“  Düşündüren bir söz. Filmi izlerken kendimi filmin içinde buldum dedim ki Ecem seninde böyle bir yerin olmalı. Çünkü bu hayattaki en büyük tutkun okumak.Kendini bildiğinden beri en yakın dostların hep kitaplardı.Onlar seni hiç yalnız bırakmadılar,o tozlu raflardan hep göz kırptılar sana. Küçücük bir dostevim olsun istiyorum. İçerisi mis gibi kahve koksun.Neden böyle düşünmeye başladım peki? İstanbul... Ben Etilerde,Cihangirde,Modada yaşamadıktan sonra senin pek tadın çıkmıyor cicim.Ömrümün yarısını yollarda geçirecek üç kuruş para için güneşi görmeden çalışacağım.Hayır bir de ne için çalışacağım.Çok para kazandım vayyy muhteşem.Eceme bak ne zengin vaayy demeleri için mi? Köpekler gibi çalışıp, mutsuzluğumla paralarımı sayarım artık.Biz o şanslı çocuklardan değiliz.Öyle her istediğimiz önümüze serilmedi,serilmeyecek de. İstanbul nedir kültür sanat bıdıbıdı. Hangisini yapıyorum ki. Neden paramız yok? Bundan 2  3 sene sonra paramız olacak zamanımız olmayacak.Ne anladık biz bu hayattan. Ben kendi hayatımı yönetmek istiyorum. Birileri benim hayatımı yönetsin istemiyorum .Kim bilir en eski hayalimi gerçekleştirir yazar olurum.. AMA BU ŞEHİR BENİ BOĞARKEN BENDEN BİR BOK OLMAZ. 50 yaşıma geldiğimde emeklilik hayalleri kurup Egeye yerleşmek istemiyorum. Geçenlerde stil danışmanı olmak istiyorum dedim kendi kendime.İstanbul Moda Akademisinden ya da Vakko Esmod dan kurslara katılacaktım falan. Bugün kendime dedim ki sen onlarla boy ölçebilir misin? Kendine gel. Sakin ol. Panik yapma. Bir de akademisyenlik var. Neden olmasın çünkü.Sonra içimdeki yaratıcı ruha dur diyemediğim için Reklamcı olmak. Sonra sosyoloji ya da psikoloji okumak ama sosyolog ya da psikolog olmak istememek.Edebiyata bu kadar düşkünken nasıl edebiyat okumam ben ya düşünceleri... Fransız ya da İngiliz edebiyatıı.... Başka ne olmak istiyordum ben... Beyaz yakalı olup gökdelenlere tırmanmaktan bahsetmiyorum bile. O topuklu ayakkabılarla kendimi görüyorum bile. Yayınevlerinde çalışmak olabilir onların sosyal medya hesaplarını falan yönetmek.Şimdi asıl bomba geliyor...SEO öğrenip freelance bu işi yapmak.Çünkü herkes beni arıyor çünkü ben muhteşemim. ARKADAŞLAR BEN NE OLACAĞIM? BANA KİM YARDIM EDECEK?BİRİNİN YARDIM ETMESİNE İHTİYACIM MI VAR?(YOK) İHTİYACIM OLAN YENİ BİRİYLE TANIŞIP ONA KENDİMİ ANLATMAK.... BİTTİİİİİ..............