Kayboldum.

*Tom Odell | Heal

Bugün sokaklarda başıboş yürüme günüydü.Öylesine,düşünmeden,bir şarkıda kaybolma günü.Aynı zamanda bugün uzun zamandır hissetmediğim bir duyguyu hissetme günüydü.Ait olamama duygusu.Neden buradayım sorusunu sordum.Duvardaki izlerden bir cevap almayı bekledim.Dünü düşündüm bir önceki günü bir öncekini bir öncekini... Sahi noldu bana? Kendimi kaybetmek üzereyim daha önce kaybolduğum zamanları andım.Beyaz ışıktan nefret ettim.Taşların arasına biriken sulara küfür ettim.Eski şarkılar dinledim,eski yazıları okudum.Eskiyi özlemiş olamam.İnsan sevmediği bir şeyi de özleyebiliyormuş meğer.Çok şaşırdım.İstediğim hayatı yaşıyorken kendimi ilk defa özgür hissediyorken bu düşünceler çok anlamsız.Elime kalem aldım açtım çizgisiz defterimi kahvemin soğumasını bekledim.Ben hep bekliyorum.Evet,sorun burada ben hep bek li yor um.
Kendimi buldum derken olmaz,olamaz.Mutluyken kendimi mutsuzluğa sürüklüyorum.Kendimi mutlu olmaya layık görmüyorum.Annemi özledim.Çocuk olmayı özledim.Annemin ben uyuduğumu zannedip üstümü örtüp,yanağıma bir öpücük kondurmasını özledim.Birinin bana masal okumasına ihtiyacım var.Sürekli birilerine ihtiyacım varmış gibi hissediyorum.Ama yok biliyorum.Başkalarına verdiğim öğütleri kendime verebilsem keşke.Kendime yasaklamıştım keşke demeyi ama olmuyor.Kendime koyduğum sınrları aşamıyorum,aynı kendime verdiğim sözleri tutamadığım gibi.Müsadenizle ben biraz ağlamalıyım,ağlamak her zaman iyi gelir çünkü.Ağlamaktan çekinmeyin,bırakın süzülsün yaşlar,bırakın aksın nehirler,bırakın fırtınalar geçsin.Hayat elbet yol bulur,kah fırtınalı kah güneşli.Kendinizi sevmeniz dileğiyle.