KALBİM NEDEN HEP OLMAZLARDA NEDEN HEP ÇIKMAZ SOKAKLARDA!

Bir gün yolda yürürken karşınızdan gelen kişi size hayat nedir? diye bir soru sorsa cevabınız ne olurdu?Galiba herkes farklı cevaplardı bu soruyu.Hep derler ya her hayat bir roman aslında.Gerçekten de öyle değil mi?Bazılarının ki dram yüklüyken bazılarınınki romantik komedi tadında.Ankara-İstanbul arası tren yolculuğum sırasında kafamda hep bu soru işaretleri vardı.Sürekli bir şeyleri çözmeye,insanları anlamaya çalıştım özellikle yaşamı.Sonuç olarak şuna kanaat getirdim. Kulaklığımdan gelen Fikret Kızılok sesi beni uzaklara götürürken kalbim hep olmazlarda hep çıkmazlardaydı.Şunu düşündüm hayat bir yolculuk hatta tren yolculuğuydu.Anne babamız bize el sallamak için trenin kalkmasını bekliyorlar ardından tren kalkıyor ayrılıklar başlıyor.Tren yavaşça hareket etmeye başladı tıpkı bizim büyümemiz gibi.Ardında hızla gitmeye o senelerin su gibi aktığı yıllara doğru ilerledi.O anlamadan geçirdiğimiz yıllar,yolculukların kimi zaman bize çok kısa ya da çok uzun gelmesiyle kesinlikle bir ilgisi var.En son ise varmak istediğimiz yer gözükür.Eşyalarımızı toparlar,sessizce bekleriz.Gözlerimiz yaşlı geride bıraktıklarımızı anarız.Yavaşlar tren artık yol bitmek üzeredir.Tüm yolculuk bir çırpıda film şeridi gibi geçer gözlerimizden.Yavaşladı,yavaşladı ve yavaşladı.İçinizden artık geldik dersiniz ve ayaklanırsınız,kapılar açılır ve yepyeni bir yolculuğa adım atarsınız.Hiç bilmediğiniz o yer bir daha geri dönülemeyeceğinin kanıtıdır.